Het schijnt dat ik ruim twee jaar ouder ben dan mijn Zus, maar een tijd vóór Céline kan ik me eigenlijk niet echt goed herinneren. Voor mijn gevoel is ze er altijd geweest. We zijn, natuurlijk, samen opgegroeid. Daar heb ik veel goede herinneringen aan. Vandaag wil ik een paar indrukken delen, uit onze kindertijd, uit de tijd dat we jongvolwassenen waren en van kort geleden.
In je kinderjaren ben je het als Broer en Zus bijna contractueel verplicht om af en toe lekker ‘ruzie’ te maken. Nou konden wij het hartstikke goed vinden met elkaar, dus bij ons bleven de onenigheden beperkt tot een absoluut minimum. Elke avond werden we naar bed gebracht en las Papa of Mama voor. Meestal was er ook Het Verhaal Over Ons, waarbij de belevenissen van de dag nog eens op een komische manier voorbijkwamen. Als Mama en Papa daarna naar beneden gingen, zetten Céline en ik vanuit onze eigen slaapkamers de verhalen gewoon voort. We verzonnen van alles om elkaar aan het lachen te maken. Veel leuker dan braaf gaan slapen.
Sowieso was Céline er goed in om me aan het lachen te maken. Onze energie moest er nu en dan uit en stoeien was daar een geschikte uitlaatklep voor. Céline was veel sportiever dan ik – ze keek toen niet voor niets op tegen Sporty Spice – en zij was dan ook degene die altijd won. Ik vond dat elke keer opnieuw erg grappig, waardoor ik moest lachen en dus nog sneller verloor. Tja!
Ook buitenshuis was Céline degene van ons tweeën die het wel even zou regelen. Al op vrij jonge leeftijd is ze zelfstandig met een vriendinnetje naar het winkelcentrum gefietst, jaren voordat ik überhaupt op het idee zou komen om zelf zo’n eind te gaan rijden. Als we ’s zomers weer op een camping in Frankrijk stonden, maakte Céline in no time vrienden. Ik zat intussen veilig op onze eigen plek te tekenen. En als er iets op een podium te doen was, lokaal of internationaal, ging Céline er vol goede moed op af. Céline liep op me voor, ging altijd als eerste.
Dingen waarvoor je niet zoveel moed nodig had, deden we vaak samen. Als er leuke Happy Meal-cadeautjes te scoren waren bij McDonald’s, hoefden we er niet elk één van alles, maar legden we samen een verzameling aan. We speelden regelmatig met z’n tweeën, de ene keer met Thunderbirds en de andere keer met Barbies.
We hebben als duo ook allerlei creatieve zaken geproduceerd. Zo liggen er op zolder in Etten-Leur cassettebandjes vol hoorspelen en van edities van Radio op Vakantie, ons eigen programma dat we opnamen voorafgaand aan lange reizen met de auto, zodat we onderweg met z’n vieren wat te luisteren hadden.
Kort voordat we naar de middelbare school, de KSE, gingen, kwamen daar filmpjes bij. In onze tijd op de KSE zijn we in de prijzen gevallen met korte films die ik schreef en regisseerde en waarvoor Céline de muziek maakte en waar ze vaak als actrice in te zien was. Als zij een optreden gaf met YAM, in een band, of solo, maakte ik daar steevast video-opnames van. Die optredens leidden altijd tot complimenten, want Céline kon fantastisch zingen. Ze begeleidde zichzelf op gitaar of keyboard en de helft van de tijd zat er minstens één nummer tussen dat ze zelf gecomponeerd had.
In die tijd begonnen haar belevenissen buiten de deur terug te lopen. Toen Céline vaker thuis was, speelden we vaker samen computerspelletjes, op de PlayStation of de Nintendo Wii. Uit de keuze voor games bleek weer ons gedeelde gevoel voor humor. De meest idiote spellen waren degene die wij uitkozen. Een game rond de animatiefilm Madagascar zat vol quotes die we te pas en te onpas uitriepen, zoals: ‘Ik ben sjo trotsj… op mesjelf! Ik heb hem allesj geleerd, weet je.’ Van Céline heb ik inderdaad geleerd om wat meer het avontuur aan te durven gaan.
Na de KSE was het tijd om te gaan studeren. Het verbaasde me totaal niet dat Céline werd aangenomen op het conservatorium. Extra leuk was dat het ’t conservatorium in Utrecht was, de stad waar ik ook studeerde, dus na een tijdje zaten we allebei daar op kamers, in verschillende delen van de stad. Regelmatig ging ik langs bij Céline, op haar kamer met de verwarmingsketel die zulke dreigende geluiden maakte, dat we dachten dat ‘ie vroeg of laat vast zou ontploffen. We keken dan de Britse serie Being Human, over drie bovennatuurlijke huisgenoten: een vampier, een weerwolf en een geest.
Na de studie kreeg ik mijn eigen leven… en Céline niet, of toch niet zoals ik dat had en heb. Dat vond ik heel erg voor haar. Gelukkig kon ze terecht bij onze ouders, de allerbeste van de hele wereld. En gelukkig had ze daar de katten, Luuk en Lientje, en, te beginnen met Dunya en Desi, een opeenvolging van cavia’s in duo’s en zelfs een keer in een drietal. Met ondersteuning van Mama en Papa was Céline het liefste baasje dat deze dieren zich konden wensen. Ze was gek op hen allemaal.
En nu, in de afgelopen maanden, was Céline gek op een nieuw lid van onze familie: Josephine, mijn pasgeboren dochter met Rebecca. Josephine is ruim vijf weken te vroeg geboren. Ik vraag me af of ze zo’n haast had, omdat ze haar tante Céline nog wilde ontmoeten. Het is in de eerste helft van dit jaar steeds de vraag geweest wat er eerst zou gebeuren: haar komst, of Célines afscheid? Het was echt fantastisch om te horen hoe blij Céline werd van elke foto of korte video van Josephine die we via WhatsApp stuurden. Ik ben heel dankbaar dat we de kans hadden, om Josephine een keer in Célines armen te leggen, en dat Tante Céline haar toen de fles kon geven.
Dat brengt ons bij vandaag. Net zoals ik me een tijd vóór Céline nauwelijks kan herinneren, wil ik me een tijd ná Céline liever niet voorstellen. Maar ja. Het zal toch moeten. En leven in de wetenschap dat Céline is verlost van al haar pijn en van die vreselijke ziekte, is al met al toch beter dan een leven waarin ze nog langer elke dag verder achteruit zou gaan. Dus ik snap het. Ik ben het met haar keuze eens. En het is typisch Céline: ze loopt op me voor, zij gaat als eerste dit avontuur aan. Hoewel ik ernstig betwijfel of ik erin geloof, hoop ik – áls er net als in Being Human geesten bestaan – dat Céline af en toe eventjes bij me komt spoken, om daarna weer te genieten van de haar zó gegunde rust.
Bovenstaande tekst heb ik geschreven voor de uitvaart of herdenking van Céline, die plaatsvond op zaterdag 30 september. Ze is overleden op 18 september, vier weken geleden op de dag waarop ik dit bericht hier plaats.
Philip Corsius 
Leave a reply